بررسی اثر ورزش تردمیل بر کاتالپسی در موش های صحرایی نر دیابتی مدل پارکینسونی با رزرپین

سابقه و هدف: پارکینسون یک بیماری تحلیل برنده سیستم عصبی در سیستم عصبی مرکزی است که توسط از دست دادن نورون­ های دوپامینرژیک در سیستم نیگرواستریاتال مشخص می­ شود و دارای علائم بالینی مانند لرزش در حالت استراحت، سفتی عضلانی، کندی حرکت و اختلال در رفلکس های وضعیتی است. دیابت یک بیماری متابولیک است که عوارض زیادی دارد، از جمله هایپرگلایسمیا که ممکن است بر شدت علائم بیماری پارکینسون اثرگذار باشد. هدف از این مطالعه بررسی اثر ورزش تردمیل بر کاتالپسی در موش های صحرایی نر دیابتی مدل پارکینسونی با رزرپین می ­باشد. مواد و روش ­ها: در این مطالعه از 48 سر موش صحرایی نژاد ویستار در 8 گروه (کنترل، ورزش، پارکینسون، دیابت، پارکینسون­+ورزش، دیابت+ورزش، دیابت+پارکینسون و دیابت+پارکینسون+ورزش) استفاده شد. دیابت به­ وسیله تزریق تک­دوز استرپتوزوتوسین (mg/kg, i.p  60) و بیماری پارکینسون به­وسیله تزریق رزرپین به­ مدت 2 روز ( mg/kg, i.p1) ایجاد گردید. برای سنجش کاتالپسی از تست میله استفاده شد. موش های صحرایی در گروه های ورزش، 5 روز در هفته به­ مدت 20 دقیقه با سرعت 24 متر در دقیقه، در طول 3 هفته توسط دستگاه تردمیل موتو ردار مجبور به دویدن شدند.   نتایج: میزان کاتالپسی در گروه دیابت+پارکینسون به ­طور معنی داری بیشتر بود و در گروه ورزش+دیابت+پارکینسون کاهش معنی ­داری نسبت به گروه دیابت+پارکینسون داشت. نتیجه­ گیری: دیابت می تواند بر شدت کاتالپسی ناشی از رزرپین در موش های صحرایی مدل پارکینسون موثر باشد. و ورزش می تواند باعث بهبود کاتالپسی در این حیوانات گردد.